Το αµέσως επόµενο διάστηµα, τόνιζε χαρακτηριστικά ο φιλόσοφος της ΚΑΠ, αποτελεί µια πολύ καλή ευκαιρία για µια ριζική και ουσιαστική µεταρρύθµιση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, η οποία πλέον θα πρέπει να αποκτήσει νέο χαρακτήρα και σκοπό, εστιάζοντας στην ανάπτυξη των χωριών και της επαρχίας, ανεξάρτητα µάλιστα από την αγροτική δραστηριότητα.
Θα ήταν καλύτερο για την Ελλάδα, διαλαλεί ο πρώην Επίτροπος, στην ύπαιθρο και στα χωριά, όχι µόνο να γίνονται επενδύσεις στη γεωργία αλλά επενδύσεις και στον τοµέα των υπηρεσιών, στις υποδοµές, στην εκπαίδευση µε νέα σχολεία, στο κοινωνικό σύστηµα εν γένει. Επενδύσεις που µπορούν να προσφέρουν αφενός περισσότερες εργασιακές ευκαιρίες στους κατοίκους της υπαίθρου και ένα καλύτερο επίπεδο ζωής, αφετέρου απαιτούν χαµηλότερες δηµόσιες δαπάνες.
∆εν χρειάζεται, πάντως, να είσαι ο Φίσλερ για να καταλάβεις πόσο µεγάλη ανάγκη αναβάθµισης των κοινωνικών υποδοµών και υπηρεσιών, έχουν σήµερα οι άνθρωποι του χωριού. Θα µπορούσε να πει κανείς ότι ακόµα και η κατάρρευση των αγροτικών συνεταιρισµών είναι αποτέλεσµα της διάρρηξης του κοινωνικού ιστού στις µικρές αυτές κοινωνίες.
Έφυγε ο δάσκαλος, έφυγε ο παπάς, έφυγε ο κοινοτάρχης, πάει και η έδρα της κοινότητας, τελείωσαν ένας - ένας και οι τελευταίοι καλοί πρωτοβάθµιοι συνεταιρισµοί.
Τη θέση τους πήραν, όπου κι αυτό είναι εφικτό, µικρές και αδύναµες οµάδες παραγωγών, ενταγµένες καθαρά στην παραγωγική αλυσίδα, χωρίς άλλο κοινωνικό περιεχόµενο. Αν έτσι είναι καλά, ας µείνει έτσι!
