Πριμ εξόδου και νέα γενιά

Την τελευταία εβδοµάδα και στον απόηχο το πρωτοσέλιδου της Agrenda για το συγκεκριµένο θέµα, «έσπασαν» τα τηλέφωνα της εφηµερίδας από αγρότες – αναγνώστες που ήθελαν να µάθουν κάτι παραπάνω για το πότε, για το πώς και για το πόσο (εφάπαξ).

Το ενδιαφέρον είναι δικαιολογηµένο, καθώς οι περισσότερες αγροτικές εκµεταλλεύσεις στην Ελλάδα βρίσκονται σε απόλυτη παρακµή.

Υποστηρίζονται κατά βάση από αγρότες άνω των 55 ετών, δηλαδή από µια γενιά ανθρώπων που γεύτηκε τις καλές εποχές της ελληνικής γεωργίας, έµεινε από επιλογή στο αγροτική επάγγελµα, ωστόσο είδε τα όνειρά της να καταρρέουν και την χρεοκοπία να έρχεται. Οκτώ στους δέκα αγρότες αυτής της γενιάς, ψάχνουν να βρουν έναν εύσχηµο τρόπο να τα παρατήσουν. Βλέπουν ότι µε τα σηµερινά κόστη παραγωγής και τα πολύ µικρά περιθώρια κέρδους, δεν υπάρχει προοπτική βιωσιµότητας.

Ξέρουν καλά ότι οι λίγοι, πολύ λίγοι, που ξεχώρισαν σε κάθε περιοχή, είναι,  είτε αυτοί που είχαν εξ αρχής πολλά κτήµατα και την ευχέρεια να οργανωθούν κατάλληλα, επενδύοντας σωστά στις νέες τεχνολογίες, είτε αυτοί που εκµεταλλεύθηκαν -σε κάποιες περιπτώσεις πέραν του δέοντος- το καθεστώς των άµεσων ενισχύσεων. Ήταν κι αυτός ένας  τρόπος να εξοικονοµήσουν κεφάλαια για να έχουν την ίδια συµµετοχή να «τρέξουν» στη συνέχεια κάποια από τα ενδιαφέροντα επενδυτικά προγράµµατα, στην ουσία αυτά που τους κράτησαν στο παιχνίδι.

Για τους πολλούς πάντως, τα πράγµατα έχουν δυσκολέψει πολύ. Εποµένως, αυτό που θα ήθελαν είναι µια τονωτική ένεση, δηλαδή ένα καλό εφάπαξ ποσό, το οποίο θα τους επιτρέψει αφενός να «πλύνουν τα πιάτα» αφετέρου να διευκολυνθούν στην παράδοση της σκυτάλης στην επόµενη γενιά. Το καλό είναι ότι µια τέτοια εξέλιξη, υπό προϋποθέσεις πάντα, θα διευκόλυνε και την ανασυγκρότηση της ελληνικής γεωργίας, προκειµένου να παίξει το ρόλο της στο επιδιωκόµενο νέο παραγωγικό µοντέλο. Σε κάθε περίπτωση, η νέα τεχνολογία, η οποία ενδεχοµένως να αλλάξει και τον ρου της ιστορίας, πάει χέρι – χέρι µε τη νέα γενιά.