Του Μοχάμεντ Ελ Εριάν *
Σε αντίθεση με εκείνη την εποχή, ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει σε μια κλειστή οικονομία με ανεπαρκή κρατική παραγωγή που προστατεύεται από υψηλούς δασμούς και ποσοστώσεις. Ούτε αφορά αποκλειστικά το Ηνωμένο Βασίλειο. Οφείλεται σε διαταραχές στην προσφορά αγαθών που αντιμετωπίζουν πολλές χώρες. Θα μας συντροφεύουν για λίγο καιρό ακόμα, περιπλέκοντας τα σχέδια των εταιρειών και των κυβερνήσεων, και μπορεί να υπονομεύσουν τις επενδύσεις που στηρίζονται στις αθρόες τονώσεις ρευστότητας από τις κεντρικές τράπεζες οι οποίες έχουν οδηγήσει πολλές αγορές υψηλότερα.
Το φαινόμενο αυτό αποτυπώνεται στα μακροοικονομικά στοιχεία και στα μηνύματα των εταιρειών. Οι τιμές παραγωγού αυξάνονται σε όλο τον κόσμο. Μεγάλες αποκλίσεις έχουν αρχίσει να δημιουργούνται μεταξύ των εργοστασιακών παραγγελιών και της παραγωγής. Το κόστος μεταφοράς από την Κίνα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ έχει αυξηθεί επτά με δέκα φορές το τελευταίο έτος. Περισσότερες εταιρείες σε περισσότερους τομείς αντιμετωπίζουν περιορισμούς στις προμήθειες. Η αιτία είναι ένα μείγμα διαταραχών στις εφοδιαστικές αλυσίδες, υψηλού κόστους μεταφοράς, έλλειψης εμπορευματοκιβωτίων και ασφυκτικά γεμάτων λιμανιών. […] Η παγκόσμια οικονομία δεν είναι αντιμέτωπη με μία μεμονωμένη εξέλιξη, αλλά με κύματα εφοδιαστικών διαταραχών, κάτι που υποδηλώνει ότι από πίσω κρύβονται μακροπρόθεσμες δυνάμεις. […]Ήδη, ο χρόνος έχει βοηθήσει να ξεπεραστεί μέρος του αρχικού σοκ του κορωνοϊού στην οικονομία – μια «απότομη παύση» πιο γενικευμένη από αυτήν της κρίσης του 2008. Δεν μπορεί επίσης να αρνηθεί κανείς ότι το τελευταίο κύμα της πανδημίας που πυροδότησε η μετάλλαξη Δέλτα έχει προσωρινά και αναστρέψιμα στοιχεία, όπως το κλείσιμο λιμανιών στην Κίνα και το Βιετνάμ. […] Το σημαντικό σημείο είναι ότι αυτοί οι αναστρέψιμοι παράγοντες συνοδεύονται και από προβλήματα στο σκέλος της προσφοράς τα οποία θα κρατήσουν από ένα ως δύο χρόνια, αν όχι περισσότερο. […]Σε συνδυασμό με τον ήδη υφιστάμενο πληθωρισμό, όλα αυτά μεταφράζονται σε στασιμοπληθωριστικές πιέσεις για την παγκόσμια οικονομία που είναι άγνωστες σε όσους δεν έζησαν τη δεκαετία του 1970. […] To βασικό δομικό στοιχείο μετά τη χρηματοοικονομική κρίση – αυτό της χαμηλής συνολικής ζήτησης – έχει δώσει τη θέση του στις διαταραχές στην προσφορά. Δεν πρόκειται να εξαφανιστούν σύντομα. Είναι πολύ προτιμότερο για τις εταιρείες και τους φορείς άσκησης πολιτικής να προσαρμοστούν τώρα. Είναι πιο φθηνό και εύκολο να περιοριστούν περαιτέρω διαταραχές από την αποκατάσταση της ζημιάς.
* Οικονομολόγος και σύμβουλος των Allianz και Gramercy
