του Ανδρέας Κλουθ*
Μέχρι τον ∆εύτερο Παγκόσµιο Πόλεµο, η ιστορία αυτής της περιοχής κατά µήκος του Ρήνου αποτελούσε παράδειγµα όλων όσων δεν πήγαιναν καλά στην Ευρώπη. Στη συνέχεια, µετατράπηκε σε case study για οτιδήποτε µπορούσε να πάει σωστά σε ευρωπαϊκό επίπεδο - ενδεχοµένως και σε παγκόσµιο.
Καθώς όµως το αναλογίζοµαι αυτό, ένας «αναγνωριστικός» πόνος - αυτοί οι ίδιοι τίτλοι στους οποίους αναφέρθηκα στην αρχή - µε ξυπνά από την ονειροπόλησή µου: ξεχάσαµε άραγε το µάθηµα της Αλσατίας και επιστρέφουµε στον κακό παλιό κόσµο; Αυτό το µάθηµα της Αλσατίας αφορούσε τα σύνορα - το ότι δεν πρέπει να τα αφήνει κανείς να διχάζουν τους ανθρώπους και ότι σίγουρα δεν πρέπει να χύνεται αίµα για να ξαναχαράσσονται. […] Θυµηθείτε ότι οι Αλσατοί, όπως και τόσοι άλλοι Ευρωπαίοι, πέρασαν µεγάλο µέρος του παρελθόντος τους περνώντας από τη µία στην άλλη πλευρά µεταξύ αντίπαλων δυνάµεων. Οµιλητές µιας γερµανικής διαλέκτου, έγιναν Γάλλοι τον 17ο αιώνα, Γερµανοί τον 19ο, µετά άλλαξαν πλευρά τρεις φορές κατά τον 20ό - κάθε φορά µετά από πόλεµο. […] Στη δεκαετία του 1950, η Γαλλία και η Γερµανία, µε την ένθερµη υποστήριξη Ιταλίας και Ολλανδίας, αποφάσισαν τελικά να βάλουν τέλος σε αυτή την παραφροσύνη. Έθαψαν τα τσεκούρια του πολέµου, συµφώνησαν να µην αµφισβητήσουν ποτέ ξανά τα σύνορα και άρχισαν να τα κάνουν αόρατα. Ονόµασαν αυτή τη δυναµική «ολοένα και στενότερη ένωση».
Με τον καιρό αυτή η ένωση οδήγησε σε κατακτήσεις όπως µια Κοινή και στη συνέχεια µια Ενιαία Αγορά. Μια Ευρωπαϊκή Κοινότητα και στη συνέχεια Ένωση. Έχει δηµιουργήσει έναν χώρο εντελώς απεριόριστων µετακινήσεων (δεν χρειάζονται διαβατήρια), είτε για τουρισµό είτε για καθηµερινές εξορµήσεις.[…]
Πόσο µακρινή φαίνεται σήµερα αυτή η ευρωπαϊκή σκέψη, λείψανο µιας αθώας - ή αφελούς - εποχής. Τα τελευταία χρόνια, οι παλιοί φράχτες των συνόρων, τα τείχη και τα συρµατοπλέγµατα επανέρχονται. Και ο ρυθµός του αταβισµού φαίνεται να επιταχύνεται. […] Μέσα στη διάρκεια της ζωής µου, η Ευρώπη νόµισε ότι είχε τελειώσει µε τους παλιούς της δαίµονες. Αντίθετα, φαίνεται να τελειώνει µε τους καλύτερους «αγγέλους» της. ∆εν διαθέτω τις λύσεις στα προβλήµατα, απλώς διαβάζω. Και σκέφτοµαι: τουλάχιστον θα έχουµε πάντα την Αλσατία.
*Αρθρογράφου του Bloomberg
