Ειδικότερα στον αγροτικό τοµέα, ο συγκεκριµένος ρόλος του κράτους καθίσταται ιδιαίτερα κρίσιµος. Σηµειωτέον ότι οι αγρότες δεν διαθέτουν τις «κεραίες» µεγάλων και οργανωµένων επιχειρήσεων, αντίθετα το θεσµικό πλαίσιο µεταβάλλεται συχνά. Μόνο οι κανόνες της ΚΑΠ αποτελούν µια ιδιαίτερα βαριά και σύνθετη δέσµη µέτρων, της οποίας ολοκληρωµένη γνώση δεν διαθέτουν ούτε οι ίδιοι οι εµπνευστές των αντίστοιχων διατάξεων.
Συχνά τονίζεται η ανάγκη απλούστευσης σ’ ένα θεσµικό πλαίσιο που παραµένει µονίµως δυσανάγνωστο και ειδικά στην τελευταία εκδοχή του (ΚΑΠ 2023-2027) µοιάζει κυκεώνας. Κι αυτό τη ίδια ώρα που ο προϋπολογισµός µειώνεται και οι άµεσες ενισχύσεις εξελίσσονται σε σκιά αυτού που ήταν κάποτε οι γενναίες κοινοτικές επιδοτήσεις των αγροτών.
Θα µπορούσε να πει κανείς ότι η κατεύθυνση που παίρνουν τα πράγµατα, απηχούν τη γιγάντωση της γραφειοκρατίας σε επίπεδο ΕΕ και την επίµονη προσπάθεια του «νοµοθέτη» να βρεθεί ρόλος σε τεχνικούς συµβούλους, µελετητές, ακόµα και στην ίδια τη δηµόσια διοίκηση. ∆ηλαδή σε βραχίονες που κινούνται εκτός των ορίων της παραγωγικής διαδικασίας. Έτσι, ενώ τα χρήµατα της ΚΑΠ περιορίζονται και η γραφειοκρατία αυξάνεται σε βαθµό που να κάνει την αγροτική δραστηριότητα µη βιώσιµη, κάποιοι εκ των «συνδαιτυµόνων – υποστηρικτών» του χώρου έχουν βρει έναν καλό τρόπο να αποµυζούν τα κοινοτικά ταµεία και τον Έλληνα αγρότη.
Το λεγόµενο «νέο πρασίνισµα» και όσα αυτό ευαγγελίζεται αποτελεί το αντιπροσωπευτικότερο ίσως παράδειγµα πολυπλοκότητας, γραφειοκρατίας και εν τέλει αφαίρεσης πόρων από τους παραδοσιακούς δικαιούχους αγρότες προς όφελος, είτε των πολύ καλά οργανωµένων µονάδων είτε και των κάθε είδους παρόχων «τεχνικής βοήθειας» στα πέριξ του χώρου της αγροτικής παραγωγής.
Κι όλα αυτά, χωρίς να γίνεται σαφές το περιθώριο που αφήνουν οι νέες ρυθµίσεις για ανάπτυξη νέων πρωτοβουλιών ή προσαρµογή των υφισταµένων δράσεων στον αγροτικό χώρο. Αντίθετα, ο χώρος χάνει συνεχώς ακόµα και «παραδοσιακά εργαλεία» που συνέβαλαν στην ανάπτυξη της έρευνας προς όφελος της αγροτικής δραστηριότητας. Όπως π.χ. το αγρόκτηµα 1.300 στρεµµάτων που είχε στη διάθεσή του το Γεωπονικό Τµήµα του ΑΠΘ και το οποίο µε βάση τις τελευταίες κυβερνητικές αποφάσεις, οδεύει ολοταχώς… προς ιδιωτικοποίηση.
