Το 2009 η επιχείρηση ξεκίνησε να λειτουργεί µε στόχο να κάνει πιο εµπορεύσιµα τα παραδοσιακά τυριά της Άνδρου, τα οποία εδώ και µερικές γενιές η οικογένεια του τυροκόµου παρασκεύαζε στο σπίτι, µε πρώτη ύλη από τα ζώα που συντηρούσε.
«Εκείνα τα χρόνια ο πατέρας µου έτρεχε τα κτιριακά, φρόντιζε για τα µηχανήµατα και τη γενικότερη κατασκευή και όταν κατέβηκα ξεκίνησε η λειτουργία του τυροκοµείου», αφηγείται στην εφηµερίδα Agrenda ο Νίκος.
∆έκα µε 15 τόνους αγελαδινού γάλατος ετησίως επεξεργάζεται πλέον το τυροκοµείο του Νίκου Ασούτη, αξιοποιώντας το γάλα των περίπου δέκα αγελάδων που φροντίζει ο αδερφός του Περικλής, αλλά και την παραγωγή των υπόλοιπων κτηνοτρόφων της περιοχής. Η γκάµα των προϊόντων που βγαίνουν από την παραγωγική γραµµή περιλαµβάνει µαλακά τυριά όπως η πετρωτή και το βολάκι, το οποίο µάλιστα έχει βραβευτεί για τη γεύση του, αλλά και σκληρά όπως είναι η γραβιέρα, το κρασοτύρι, το σκληρό βολάκι και το λαδοτύρι.
Το βολάκι, βέβαια, είναι η κύρια παραγωγή του τυροκοµείου των Ασούτηδων, ενώ από τα σκληρά τυριά µεγάλη επιτυχία γνωρίζει το λαδοτύρι, όπως αναφέρει ο Νίκος, ο οποίος συµπληρώνει πως στόχος του είναι να αυξήσει την παραγωγή του και την παρουσία του στην ελληνική αγορά, προτού επεκταθεί στο εξωτερικό.
Σήµα κατατεθέν της Άνδρου είναι το βολάκι, ένα τυρί µε µακρόχρονη παράδοση. Το όνοµά του το παίρνει από το σχήµα του, στρογγυλωπό σαν αχλαδάκι. Γίνεται συνήθως από αγελαδινό γάλα. Όταν είναι φρέσκο, χρησιµοποιείται όπως και η φέτα στην υπόλοιπη Ελλάδα, ενώ όταν ξεραθεί και ωριµάσει, η γεύση του θυμίζει πικάντικο κεφαλοτύρι.
Η γραφειοκρατία κράτησε πίσω τα σχέδια του νεαρού τυροκόμου για πέντε χρόνια
«Μια πενταετία µας έφαγε η γραφειοκρατία» υποστηρίζει ο 35χρονος τυροκόµος, εξηγώντας στην Agrenda πως το γεγονός ότι τα προϊόντα που παράγει είναι τοπικά και παραδοσιακά, δυσκόλευσε τη διαδικασία δήλωσής τους στις κρατικές υπηρεσίες, καθώς «τα υπουργεία δεν τα γνωρίζουν», όπως είπε χαρακτηριστικά.
Βέβαια, εκτός από τα προβλήµατα αυτά, εξαιτίας των µη καταγεγραµµένων ιδιαιτεροτήτων που χαρακτηρίζουν τα ντόπια, µικρής παραγωγής τυριά, πρόβληµα για την επιχείρηση αποτελεί το υψηλό κόστος των µεταφορικών στην Αθήνα, τη βασική αγορά των προϊόντων του Νίκου Ασούτη. Μάλιστα, όπως ο ίδιος ανέφερε, ειδικά στο κοµµάτι των γραφειοκρατικών διαδικασιών, δεν ήταν προετοιµασµένος από την περίοδο της µαθητείας του στη γαλακτοκοµική σχολή. «Πάντα βρίσκονται µπροστά µας εκκρεµότητες µε τις υπηρεσίες που θέλουν επίλυση, τα οποία δεν τα γνώριζα», ανέφερε σχετικά.
Ο οικογενειακός στάβλος δεν είναι σύγχρονος, ενώ ουσιαστικά πρόκειται για ηµισταβλισµό, ωστόσο οι εγκαταστάσεις του τυροκοµείου, περίπου 300 τετραγωνικά µέτρα, είναι σύγχρονες ενώ ο εξοπλισµός συνεχώς ανανεώνεται µε καινούργιες προσθήκες.
Απαντώντας στο ερώτηµα σχετικά µε το πόσα χρήµατα έχουν µέχρι τώρα επενδυθεί για την υλοποίηση του οράµατός του, ο Νίκος υποστήριξε αστειευόµενος: «Έχει χαθεί η µπάλα», εξηγώντας στη συνέχεια πως το νεαρό της επιχείρησης απαιτεί συνεχώς επενδύσεις σε εξοπλισµό.
Μέχρι τώρα, λοιπόν, περισσότερα από 250.000 ευρώ, που προκύπτουν τόσο από ίδια κεφάλαια όσο και από δανεισµό, έχουν τοποθετηθεί στην επιχείρηση, η οποία έχει έναν κύκλο εργασιών κοντά στα 100.000 ευρώ ετησίως. «Το τυροκοµείο λειτουργεί και µε πετρέλαιο και µε ρεύµα, αλλά και µε ξύλα καµιά φορά, για να µειωθεί το κόστος παραγωγής», είπε ο ίδιος.
